تعیین حلالیت داروهای ضد‌سرطان در دی‌اکسید‌کربن فوق‌بحرانی با استفاده از مدل‌های تجربی و شبکه‌ی عصبی مصنوعی

سعادتی اردستانی, نداسادات; امانی, میترا; یگانه مجد, نوید

جستجو در:

همه

صفحات وب

کتب

نشریات

مرکز نشر آثار علمی

پژوهش‌های کاربردی مهندسی شیمی-پلیمر

دوره 5، شماره 4 - ( 1400 ) جلد 5 شماره 4 صفحات 37-15 | برگشت به فهرست نسخه ها

Mendeley

Zotero

RefWorks

Saadati Ardestani N, Amani M, Yeganeh Majd N. Determination of the solubility of anticancer drugs in supercritical carbon dioxide using empirical models and artificial neural network. IQBQ 2021; 5 (4) : 2
URL: http://arcpe.modares.ac.ir/article-38-53412-fa.html

سعادتی اردستانی نداسادات، امانی میترا، یگانه مجد نوید. تعیین حلالیت داروهای ضد‌سرطان در دی‌اکسید‌کربن فوق‌بحرانی با استفاده از مدل‌های تجربی و شبکه‌ی عصبی مصنوعی. پژوهش‌های کاربردی مهندسی شیمی-پلیمر. 1400; 5 (4) :15-37

URL: http://arcpe.modares.ac.ir/article-38-53412-fa.html

تعیین حلالیت داروهای ضد‌سرطان در دی‌اکسید‌کربن فوق‌بحرانی با استفاده از مدل‌های تجربی و شبکه‌ی عصبی مصنوعی

نداسادات سعادتی اردستانی¹

، میترا امانی

²، نوید یگانه مجد³

1- گروه فناوری نانو و مواد پیشرفته، پژوهشگاه مواد و انرژی، کرج، ایران
2- گروه مهندسی شیمی، دانشکده فنی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رباط کریم، رباط کریم، ایران ، mitra_amani@yahoo.com
3- گروه مهندسی شیمی، دانشکده فنی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رباط کریم، رباط کریم، ایران

چکیده: (1188 مشاهده)

موضوع تحقیق: حلالیت ضعیف ترکیبات دارویی در محیط آبی بدن موجب افزایش تاثیرات جانبی نامطلوب، افزایش مقدار داروی مصرفی و کاهش اثربخشی آن میشود. تولید میکرو/ نانوذرات ترکیبات دارویی با مرفولوژی و توزیع اندازهی یکنواخت یکی از روشهای تایید شده برای افزایش حلالیت این ترکیبات است. از این رو انتخاب وطراحی یک روش مناسب برای تولید میکرو/ نانوذرات ترکیبات دارویی یکی از مهمترین زمینه های تحقیقاتی در صنایع داروسازی است. در طول سه دهه گذشته، بکارگیری فرایندهای بر پایه دیاکسیدکربن فوق بحرانی در زمینه های مختلف داروسازی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. اما برای استفاده از این فناوری جهت تولید میکرو/نانوذرات دارویی و طراحی و توسعهی واحدهای عملیاتی موردنیاز، تعیین میزان حلالیت این ترکیبات در دیاکسیدکربن فوق بحرانی الزامی است.
روش کار: در این پژوهش، از پنج مدل تجربی مختلف (آداچی و لو، چ و مادراس، هژبر و همکارانش، بیان و همکارانش و مدل مندز سانتیاگو تیجا) و همچنین شبکهی عصبی مصنوعی برای تعیین حلالیت شش ترکیب دارویی ضدسرطان (اپرپیتانت، 5-فلوروراسیل، ایماتینیب مسیلات، کاپسیتابین، لتروزول و داستاکسل) در دی‌اکسیدکربن فوقبحرانی استفاده شده است. سپس با استفاده از دادههای تجربی موجود برای حلالیت این مواد و محاسبهی معیارهای آماری مانند میانگین قدر مطلق خطای نسبی (AARD%)، ضریب همبستگی تنظیمشونده (R_adj) و مقدار پارامتر F ( F-value)، میزان دقت و صحت این مدلها در تخمین حلالیت ترکیبات دارویی مذکور بررسی شده است.
مهمترین نتایج حاصله: بر اساس نتایج حاصله، مدل آداچی و لو با مقدار AARD%معادل %12/12 و میانگین R_adj معادل 97/0 میتواند پیشبینی قابل قبولی از میزان حلالیت این ترکیبات دارویی در دیاکسیدکربن فوقبحرانی داشته‌ باشد. همچنین با مقایسهی نتایج به دست آمده از شبکهی عصبی مصنوعی و مدلهای تجربی، شبکهی عصبی مصنوعی با مقدار AARD% معادل %65/1 و میانگین R_adj معادل 9960/0 را میتوان به عنوان مناسبترین مدل برای پیش¬بینیمیزان حلالیت این داروهای ضدسرطان انتخاب نمود.

شماره‌ی مقاله: 2

واژه‌های کلیدی: دی‌اکسیدکربن فوق‌بحرانی، حلالیت، داروی ضدسرطان، شبکه‌ی عصبی مصنوعی، مدل‌های تجربی

متن کامل [PDF 1887 kb] (683 دریافت)

نوع مقاله: پژوهشی کیفی | موضوع مقاله: دارو رسانی
دریافت: 1400/3/29 | پذیرش: 1401/2/5 | انتشار: 1401/2/5

ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
	این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.